และแล้วก็มาถึงวันที่ลูกทั้งสองต้องไปโรงเรียนที่แคนาดา ด้วยความเป็นแม่ ก็เป็นห่วงลูกสาระพัด
ทั้งเรื่องภาษาอังกฤษ เพื่อน ครู การเข้าห้องน้ำ การทานอาหาร กลัวลูกจะ Culture Shock สิ่งที่กังวลที่สุด คือ กลัวอินดี้ลูกชายสุดที่รักของแม่ จะร้องไห้ เพราะสมัยเรียนที่เมืองไทย ร้องไห้ตลอด ช่วงเรียนอนุบาลสามปี แต่พอไปเรียน ประถมหนึ่ง ก็เลิกร้องแล้ว แต่แม่กับพ่อต้องเดินเข้าไปส่งให้ถึงมือครู แต่ที่นี่โดยปกติเขาให้ส่งที่หน้าประตู จะมีครูมายืนรอรับ
ทั้งเรื่องภาษาอังกฤษ เพื่อน ครู การเข้าห้องน้ำ การทานอาหาร กลัวลูกจะ Culture Shock สิ่งที่กังวลที่สุด คือ กลัวอินดี้ลูกชายสุดที่รักของแม่ จะร้องไห้ เพราะสมัยเรียนที่เมืองไทย ร้องไห้ตลอด ช่วงเรียนอนุบาลสามปี แต่พอไปเรียน ประถมหนึ่ง ก็เลิกร้องแล้ว แต่แม่กับพ่อต้องเดินเข้าไปส่งให้ถึงมือครู แต่ที่นี่โดยปกติเขาให้ส่งที่หน้าประตู จะมีครูมายืนรอรับ
ในวันแรกเขาให้พ่อแม่เดินเข้าไปส่งถึงห้องเรียนว่าแล้ว แม่รีก็ใช้วิธีหาเพื่อนให้ลูก โดยแม่ทำตัวไปตีสนิทเด็กที่นั่งใกล้ๆ อินดี้ แล้วแนะนำเพื่อนลูกว่า เพื่อนคนนี้ชื่ออินดี้นะ ยังพูดภาษาอังกฤษไม่ได้
เล่นกับอินดี้ด้วยนะ สุดท้ายก็บอกเด็กคนนั้นว่า He is your friend. เด็กคนนั้นก็ดีมาก ยิ้มแย้ม
สำหรับกรณีพี่เอิร์น คนนี้ก็แนวมาก พอพ่อแม่ส่ง เขาบอกว่าไปได้เขาจัดการเองได้ แม่ละห่วง สุดท้ายพ่อโตบอกว่าปล่อยเอิร์น แม่ออกมาได้แล้ว
แต่แม่รีไม่ลดละความเป็นห่วง ไปพบอาจารย์ประจำชั้น แนะนำตัวเสร็จสรรพว่า มาจากไหนลูกเป็นยังไง ภาษาอังกฤษเป็นยังไง รบกวนครูช่วยดูให้ด้วย หากมีปัญหาอะไรรบกวนช่วยด้วย เรากังวลมาก ครูดีมากรับปากและดูแลให้เป็นอย่างดี
วันแรกพี่เอิร์นหิ้วถุงอาหารกลางวัน เรามาแบบถุงพลาสติกเลย
วันต่อมารีบเปลี่ยนใหม่ เอิร์นบอกว่าถุงไม่สวยเลยอ่ะแม่
พวกเรามาโรงเรียนแต่เช้า แต่เขาไม่เปิดประตูให้เข้า ต้องตามเวลา
โรงเรียนเข้า 8.45 น.
พ่อโตรักลูกมาส่งทุกเช้า
บริเวณป้ายโรงเรียน จะบอกเหตุการณ์ต่างๆ ว่ามีงานอะไรบ้าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น